Cap Ferrat

Półwysep na wybrzeżu Morza Śródziemnego, na francuskiej Riwierze, w regionie Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże, w departamencie Alpy Nadmorskie, położony między Niceą a Monaco , oddzielający Villefranche-sur-Mer na zachodzie od Beaulieu-sur-Mer na wschodzie i tworzący wraz z tymi dwiema miejscowościami słynny "złoty trójkąt", znany z najwyższych cen nieruchomości we Francji (➤ mapka). Cały półwysep, nazywany często "półwyspem miliarderów", jest zabudowany bardziej lub mniej okazałymi i luksusowymi willami i rezydencjami, z których najsłynniejszą jest Villa Ephrussi de Rothschild, dostępna dla zwiedzających.

Podobnie jak Villefranche-sur-Mer i Beaulieu-sur-Mer, półwysep Cap Ferrat, malowniczo położony i odznaczający się bardzo łagodnym klimatem, już w XIX wieku stał się atrakcyjnym miejscem wypoczynku europejskiej arystokracji, międzynarodowych elit finansowych, a później także polityków, elit artystycznych, pisarzy, dziennikarzy i znakomitości show businessu.

Niemal w każdym przewodniku turystycznym można przeczytać o posiadłości należącej na początku XX wieku do króla Belgii Leopolda II, zbudowanym w 1908 roku hotelu - Grand Hotel Du Cap Ferrat - położonym blisko południowego krańca półwyspu, w którym zatrzymywali się członkowie europejskich rodzin królewskich, a także tak ważni politycy, jak prezydenci USA George W. Bush i Bill Clinton, willi zwanrj "Villa Mauresque", która w 1928 kupił i w której mieszkał do śmierci w 1965 roku pisarz W. Somerset Maugham, czy rezydencji jednego ze współzałożycieli Microsoftu, Paula Allena.


Najsłynniejszą jednak rezydencją na półwyspie Cap Ferrat (usytuowaną właściwie u nasady półwyspu) jest tzw. Villa Ephrussi de Rothschild (znana też jako Musée Île-de-France), zbudowana w latach 1905-1912 dla baronowej Béatrice Ephrussi de Rothschild (1864-1934), pochodzącej z rodziny Rotschildów żony urodzonego w Rosji bankiera Maurice'a Ephrussiego. Willę, zbudowaną w stylu renesansowych willi toskańskich, można zwiedzać (po śmierci baronowej stała się, na mocy zapisu w testamencie, własnością Akademii Sztuk Pięknych Instututu Francji); aby się do niej dostać, trzeba dojechać do skrzyżowania oznaczonego markerem i dalej jechać według drogowskazów ulicą Avenue Ephrussi de Rotschild, do miejsca oznaczonego jako wejście do rezydencji. Willa jest pięknie położona, otoczona siedmioma ogrodami (każdy w innym stylu, jeden w stylu francuskim, inny w stylu japońskim, jeszcze inny w stylu hiszpańskim, itd.). Z tarasów willi rozciągają się piękne widoki, zwłaszcza w kierunku Beaulieu-sur-Mer i willi Kerylos . Na dziedzińcu i we wnętrzu willi można podziwiać wyposażenie, meble, bogatą kolekcję dzieł sztuki, w tym przedmioty sztuki sakralnej. Od 1997 roku, corocznie w drugiej połowie sierpnia, odbywa się w rezydencji festiwal operowy, zwany Les Azuriales Opera Festival.

Willa baronowej Ephrussi de Rothschild jest bodaj jedyną rezydencją na półwyspie Cap Ferrat otwartą dla publiczności; innych najczęściej właściwie nie można zobaczyć nawet z zewnątrz, bo są ukryte za ogrodzeniami - poprowadzone między nimi drogi, choć częściowo są publiczne, pełnią raczej rolę dróg dojazdowych do prywatnych posiadłości, toteż wjeżdżanie tu samochodem w celach turystycznych nie ma większego sensu. Lepszym rozwiązaniem może być spacer ścieżką prowadzącą wzdłuż brzegu morza wokół półwyspu, który można zacząć w pobliżu plaży zwanej "de Passable" , by dojść po zachodniej stronie półwyspu w pobliże stojącej na południowym skraju latarni morskiej i następnie wrócić ścieżką biegnącą po stronie wschodniej do Saint-Jean-Cap-Ferrat . Spacer będzie interesujący, ale dość długi, a widoki ze ścieżki nie orzewyższają tych, które oferuje wiele innych punktów "złotego trójkąta", czy to nad samym morzem, czy na wzgórzach otaczających Villefranche-sur-Mer i Beaulieu-sur-Mer.



Jedyną miejscowością na półwyspie, położoną nieco na południe od jego nasady, po stronie wschodniej, jest Saint-Jean-Cap-Ferrat. Miejsce było znane jako zamieszkałe już w Starożytności. W Śreniowieczu, od VIII do XI wieku, półwysep znajdował się przez pewien czas w rękach Saracenów, którzy wykorzystywali go jako bazę dla wypraw pirackich; od 1388 roku należał do Sabaudii i później Królestwa Sardynii, wreszcie w 1860 roku został włączony do Francji.

Marina w Saint-Jean-Cap-Ferrat jest stosunkowo niewielka, ale luksusowo wyposażona; w pobliżu można zaparkować samochód. Na północ od portu leży największa z plaż , z widokiem na wschód, ku Beaulieu-sur-Mer i wybrzeżu biegnącemu w stronę Monako. Na południe od portu od glównego półwyspu odchodzi na wschód mniejszy półwysep, także należący do gminy Saint-Jean-Cap-Ferrat, zwany Saint-Hospice, od imienia zakonnika-pustelnika, który podobno mieszkał tu w VI wieku. Po północnej stronie półwyspu Saint-Hospice, niedaleko mariny, jest jeszcze jedna, niewielka plaża, zwana Paloma Beach, zaznaczona markerem .

• Warto wiedzieć, że wśród osób, których nazwiska wymienia się jako nazwiska rezydentów półwyspu Cap Ferrat (oprócz wspomnianych już Lepolda II, króla Belgii, baronowej Ephrussi de Rotschild czy W. Somerseta Maughama), są m.in. Charlie Chaplin, książe Monako Rainier III, David Niven, Jean Cocteau, Elizabeth Taylor i Richard Burton, Isadora Duncan, Winston Churchill, i wiele innych znakomitości tej rangi. Z punktu widzenia przeciętnego turysty jest to oczywiście tylko ciekawostka.